بامداد یکی از روز‌های ماه دسامبر، زندانیان را از خواب بیدار کردند و خبر دادند که زمان اجرای حکم فرارسیده است. محکومان را با درشکه از خیابان‌های شهر گذراندند و به یکی از میدان‌های اصلی شهر بردند که اینک فوجی از سربازان و جمع کثیری از اهالی شهر را در خود جا داده بود جایگاه عظیمی برپا شده بود تا مجرمان را بر فراز آن انگشت‌نما خلق کنند و مجازات آن‌ها را به گوش همگان برسانند. تیر‌های چوبی بزرگی در زمین کاشته بودند تا هر نوبت محکوم را در برابر آماج گلوله قرار دهند، و نزدیک آن چند چند حجم تابوت وار زیر پارچه ای به انتظار مهمانان خود لحظه شماری می‌کردند. جوخه شانزده نفرۀ اعدام صف بستند. محکومان که لرزه بر اندامشان افتاده بود،آرام آرام دور میدان را طی کردند تا وقتی که نامشان خوانده می‌شود از سکو بالا روند. به زودی بیست بار حکم «مرگ با تیرباران» قرائت می‌شد. بخش‌های دیگر مراسم،که عبارت  به گناه،خلج درجه (با شکستن شمشیر رمان به دست فرمانده )گوش سپردن به موعظه، بوسه بر صلیب و پوشانده‌شدن با کفنی سفید و کلاهدار. نیم ساعتی طول کشید و بعد سه نفر اول برای اجرای حکم به تیر‌های چوبی  بسته شدند، طبل ها به و در آمدند، شیپورها جار زدند و جوخۀ اعدام سینۀ مردان را نشانه گرفت.  داستایفسکی یکی از سه قربانی بعدی بود. آن‌گاه (پس از آنکه یکی از محکومان مشاعرش  را از دست داد و دچار جنون شد.) صاحب منصبی سوار با حکمی رسمی به میدان رسید تا با طول و تفصیل فراوان عفو محکومین را اعلام کند .