درســت همــانطوری کــه قــرار اســت پزشــک‌ها بــا ســوگند بقــراط ســر کنند، قرار اســت مهاجرها با «مجبورم که موفق بشــوم» ســر کنند و این ســوگند از آن لحظه به بعد یگانه این وطن واقعی‌ای اســت که مهاجر دارد. مجبور اســت موفق بشــود؛ علتش هم صرفًا این نیست که در وطن از او چنین انتظاری دارند. این حداقلش است. مجبور است موفق بشــود. چون نمی‌تواند شکســت‌خورده برگردد. فکر شکســت مثل بچه‌ای که از تاریکی می‌ترســد تنــش را می‌لرزانــد. مجــبور اســت موفــق بشــود ولی چــطوری؟ و ایــن همان جایی اســت که مسیر مشــترک مهاجرها از هم جدا می‌شــود و آن‌ها دو گروه می‌شوند: موفــق و ناموفــق، قبول‌شــده و ردشــده، خوش‌شـ‌ـانس و بدشــانس. چــون مهاجرهــا، صرف‌نظــر از شــباهت‌های ظاهــری، بــا هم فرق دارند؛ درســت مثل هر کســی که توی این دنیا با بقیه فرق دارد.