هیچ‌چیز به پای بی‌واسطگی و اعتبار نامه نمی‌رسد. ما انسان‌ها غریزه‌ای داریم که به ما حکم می‌کند احساسات و خاطراتی را ثبت کنیم که ممکن است در گذر زمان از دست بروند، همچنین این غریزه به ما حکم می‌کند که احساسات و خاطراتمان را با دیگران شریک شویم. ما شدیداََ نیازمند آن هستیم که بر روابط، پیوندهای عاشقانه و نفرتمان صحه بگذاریم، زیرا جهان هیچ‌گاه از حرکت نمی‌ایستد و زندگی مجموعه‌ای از آغازها و پایان‌هاست: شاید با ثبت آن‌ها روی کاغذ احساس کنیم که می‌توانیم زندگی را واقعی‌تر و ادبی‌تر جلوه دهیم‌‌. نامه‌ها پادزهرِ ادبیِ زودگذر بودن زندگی و البته پریشان‌احوالی اینترنت هستند. یوهان ولفگانگ فون گوته که در باب جادوی نامه‌ها تامل می‌کرد می‌پنداشت که نامه‌ها «مهم‌ترین یادبودی هستند که انسان از خود بر جای می‌گذارد».