صدایی که در پایان رمان به گوش خواننده می‌رسد انگار صدای آمرانه‌ی خود نویسنده است، اما انگار این صدا نقیضه‌ای است بر داوری اخلاقی:چشم‌سفیدی، خوش‌ذاتی، حماقت، احساسات و پاکدامنی را به یک چوب می‌راند و همه را از دم به سخره می‌گیرد. این تغییر لحن نهایی و آشکار که به زمین و زمان طعنه می‌زند، داستان خلاقه را کنار می‌گذارد تا به خواننده گوشزد کند و نشان دهد که قضاوت اخلاقی و تشخیص خوب و بد غیرممکن است.نویسنده نشان می‌دهد خود زندگی هم داستانی ساختگی است: الگوهای پاکدامنی و جرثومه‌های فساد، هردو، مجبور می‌شوند همرنگ جماعت شوند و یا به انتخاب خودشان منفعت شخص خودشان را در نظر بگیرند، در نهایت هم هیچ‌کدام نماینده‌ی ارزش‌های عملی نیستند. تنها اصولی که در کتاب لیدی سوزان به چشم می‌خورد، اصول واقع‌بینی و عمل‌گرایی است؛ داستان راهی پیش پایمان نمی‌گذارد جز اینکه به این دنیا خنده‌ای کنیم و بگذریم.