تنسی ویلیامز را بیشتر با نمایشنامه‌هایش می‌شناسند. آثاری چون اتوبوسی به نام هوس یا باغ‌وحش شیشه‌ای که مرزهای سنت نمایشنامه‌نویسی آمریکایی را در قرن بیستم بازتعریف کردند. ویلیامز نویسندۀ پرکاری بود و داستان‌‌کوتاه‌هایش، با آنکه کمتر مورد توجه قرار می‌گیرند، جزو درخشان‌ترین نوشته‌های او هستند. داستان‌هایی که در آن‌ها می‌توان تصاویری خالص‌تر، شخصی‌تر و بی‌واسطه‌تری از دغدغه‌های انسانی او یافت. اگر نمایشنامه‌های ویلیامز، جهانی آشفته را به تصویر می‌کشند و روی صحنۀ تئاتر می‌برند، داستان‌های کوتاهش همچون نجواهایی تأثیرگذار از دل تاریکی و گوشه‌های خاک‌گرفته بیرون می‌‎آیند و به گوش می‌رسند و از جنس تنهایی، خاطره، زوال و دغدغۀ انسانیت هستند.

شخصیت‌های ویلیامز اغلب از متن جامعه رانده شده‌اند؛ نه در مقام قهرمانان تراژیک، بلکه انسان‌هایی حاشیه‌نشین هستند که در اعماق ذهن خودشان هم سرگردان‌اند. در داستان به یاد یک نجیب‌زاده، با مردی روبه‌رو هستیم که زمانی در اوج عزت و احترام اجتماعی بوده، اما اکنون به‌سختی روزگار می‌گذراند. نویسنده با نگاهی همدلانه اما بدون اغراق، لحظاتی از تعامل با این مرد را روایت می‌کند. به‌جای آنکه او را تحقیر یا از منظر اخلاقی قضاوت کند، سعی می‌کند کرامتی فراموش‌شده را در او به‌یاد آورد. ویلیامز می‌خواهد در این داستان کاری کند که مخاطبش، از منظری تماماً انسانی به این شخصیت بنگرد، بی‌آنکه نگاهی به ثروت از دست‌رفته یا جایگاه شخص داشته باشد.

در بیشتر داستان‌های ویلیامز، تنهایی مفهومی لحظه‌ای یا اتفاقی نیست، بلکه ساختاری دائمی در زیست روزمرۀ شخصیت‌هاست. آن‌ها نه‌تنها از جامعه جدا شده‌اند، بلکه در برقراری ارتباط ــ حتی با خودشان ــ نیز دچار مشکل‌اند. جامعه‌ای که آن‌ها را پس زده و به حاشیه رانده است، محکومشان کرده که با خودشان نیز غریبه باشند. اندیشه‌هایشان را نشناسند و در هزارتوی افکارشان گمگشته و گمگشته‌تر شوند. یکی از برجسته‌ترین ویژگی‌های نویسندگی ویلیامز، توانایی او در نمایش فروپاشیِ شخصیت‌ها بدون هیاهوست. در آثار او، انسان‌ها اغلب در حال از دست دادن چیزی‌اند: شرافت، حافظه، عزت، یا حتی فقط همان اندک آرامش. اما این از دست‌دادن‌ها همیشه با نگاهی همراه است که تلاش دارد حرمت انسانی را حفظ کند. ویلیامز استاد این است که فروپاشی را به دور از ویژگی‌های نمایشی و هیاهو، و با عمقی کاملاً انسانی تصویر کند.

برخلاف پیچیدگی روحی و روانی شخصیت‌ها، زبان ویلیامز در داستان‌های کوتاهش اغلب ساده و مینیمال است. اما این سادگی فریبنده است؛ زیرا در پسِ آن، لایه‌هایی از معنا نهفته‌اند. او به‌جای توصیف‌های طولانی، با یک جمله یا تصویر مختصر، حال‌وهوای یک شخصیت را عیان می‌کند. مثلاً توصیف نگاه، نحوۀ نشستن، یا طرز مکث در گفتار، به‌خوبی برای خواننده روشن می‌سازد که با چه نوع انسان و چه نوع موقعیتی روبه‌روست. این شیوه از روایت‌گری، در واقع دعوتی‌ست به مشارکت در فهم دردهای پنهان انسانی. ویلیامز از زندگی واقعی و روزمره فاصله نمی‌گیرد و تلاش نمی‌کند داستانی خارق‌‎العاده بنویسد. شناخت او از روان انسان‌ها باعث می‌شود تا با خلق ساده‌ترین تصاویر و موقعیت‌های گوناگون، به عمیق‌ترین نقاط روح یک شخصیت نفوذ کند و خواننده را نیز در این سفر همراه خود کند. خاطره، در بسیاری از داستان‌های کوتاه ویلیامز نه یک عنصر فرعی، بلکه محور روایت است. شخصیت‌ها اغلب در زمان حال حضور ندارند؛ یا در گذشته گیر کرده‌اند، یا در آرزوی بازگشت به لحظه‌ای که شاید هرگز وجود نداشته است. یعنی نوعی نوستالژی بیمارگون که هر فردی در مقطعی از زندگی با آن دست‌وپنجه نرم کرده است.

این دلبستگی به گذشته، همان‌قدر که انسانی‌ست، رنج‌آور نیز هست. اما ویلیامز با نگاهی هم‌دلانه، نشان می‌دهد که این حسرت‌ها بخشی از ماهیت زیست ما هستند، نه ضعف وجودی‌مان. داستان‌های او پر از لحظاتی‌ست که خاطره‌ای ساده، لبخند یا اشک به ارمغان می‌آورند. در پس تمام تاریکی‌ها و دردها، طنزی پنهان نیز در داستان‌های ویلیامز جریان دارد؛ طنزی نه برای خنداندن، بلکه برای کاستن از زهر واقعیت در دل داستان نشسته است. شخصیت‌های او گاه در مواجهه با تلخی‌ها، به‌جای فرار، آن‌ را با چاشنی شوخ‌طبعی و طنز می‌پذیرند. این شوخ‌طبعی، راهی برای حفظ عزت نفس و پایداری در برابر شکست است. یکی دیگر از ویژگی‌های مهم داستان‌های کوتاه ویلیامز، نحوۀ استفاده او از فضاهای شهری است.‌  شهر، در داستان‌های او صرفاً بستری برای وقوع رخدادهای قصه نیست؛ بلکه تبدیل به کارکتری محوری می‌شود. خیابان‌های نیمه‌روشن، اتاق‌های کوچک اجاره‌ای، کافه‌های متروک یا هتل‌های قدیمی و بی‌مشتری، همه بازتابی از درونیات شخصیت‌های داستان‌اند. این فضاها اغلب حس بی‌پناهی، موقت‌بودن و شکنندگی را القا می‌کنند. ویلیامز در توصیف این فضاها اغراق نمی‌کند، اما با اشاره‌ای کوتاه، دنیای ذهنی شخصیت را به فضای فیزیکی پیوند می‌زند. شهرهای ویلیامز، مکان‌هایی‌اند که در آن انسان می‌تواند گم شود، نه از روی عدم شناخت، بلکه از روی آگاهیِ بیش از حد.

 داستان‌های کوتاه تنسی ویلیامز، عرصۀ بروز وجوهی عمیق‌تر از جهان‌بینی انسانی او هستند. او نه‌تنها درد را می‌شناسد، بلکه می‌داند چگونه آن را با ظرافت و بدون نمایشگری به کلمه درآورد. شخصیت‌هایش، حتی در لحظۀ شکست، همچنان انسان باقی می‌مانند؛ انسان‌هایی با درد، با حافظه، با امیدهای واهی، و مهم‌تر از همه، با کرامتی پنهان. فضا، زبان، خاطره، طنز و سکوت، همه در خدمت تصویر کردن همین کرامت درمی‌آیند. این همان ظرافتی‌ست که آثار ویلیامز را ماندگار و انسانی می‌کند.